prof. dr hab. Anna Węgrzyniak

 wyborze polonistyki zadecydowałam w 12. roku życia, kiedy stworzyłam Dytyramb na cześć siostrzyczki (nowo narodzonej). Długo pisywałam nobliwe wiersze okolicznościowe, a kiedy uwiodła mnie poezja Leśmiana, przestałam uprawiać własną grafomanię i zajęłam się  twórczością innych. Pracę magisterską pt. Napój cienisty – w której badałam Leśmianowskie „cienistości” – pisałam pod kierunkiem Mistrza Ireneusza Opackiego i po ukończeniu filologii polskiej na 30 lat związałam się z Zakładem Teorii Literatury w Uniwersytecie Śląskim. Profesor dr hab. Ireneusz Opacki (nasz Szef i „Tata”) ukształtował moje myślenie o literaturze, w UŚ-owskim zespole formowały się moje gusty, obyczaje i nawyki akademickie.W 2002 roku przyjechałam do Bielska-Białej, by współorganizować Wydział Społeczno-Humanistyczny i Katedrę Polonistyki. Nie było łatwo, ale nie żałuję. Obecnie kieruję Katedrą Literatury i Kultury Polskiej – zgranym 12-osoobowym zespołem polonistów i z dumą patrzę na nasze wspólne osiągnięcia. Piszemy dobre teksty, redagujemy  dobre naukowe pismo „Świat i Słowo”  (za nami 17 numerów półrocznika, jestem jego redaktor naczelną),  a przede wszystkim lubimy studentów. Bez reszty spełniam się w „belferce”, to lubię najbardziej: spory, dyskusje, ale też „gry i zabawy” z „pierwszakami”, których trzeba nauczyć tego, że nie ma jednej, wspólnej interpretacji. Z którymi rozmawia się o tym, dlaczego czytamy, i jak ma się literatura w konkurencji z innymi mediami.

Z metafizycznymi „cienistościami” rozstałam się po habilitacji, bo nastały inne czasy, zmieniły się czytelnicze apetyty. Przedmiotem moich zainteresowań była i jest literatura współczesna XX i XXI wieku. Teraz czytam to, co zadają nam literackie nagrody i studenci, częściej prozę niż poezję, a najczęściej reportaże, dzienniki, listy. Seminarzystom zostawiam wolny wybór materiału, choć temat pracy bywa negocjowany.

Na profesurę trzeba sobie zapracować – jestem zatem autorką 5 książek, kilkudziesięciu artykułów i wielu recenzji, redaktorką kilku prac zbiorowych, promotorką dwu doktorów, 500 magistrów i licencjatów, jurorką olimpiady polonistycznej, aktywną  popularyzatorką „sztuki czytania” – otwartej na różne konteksty (sztuka, filozofia, literatura).

Chciałabym żyć w XIX wieku, jestem staroświecka, nie lubię finansów, administracji, komputerów, komórek (których jednak używam), kocham stare książki, płyty i mojego starego psa. Swoje rozliczne upodobania streszczę parafrazując Szymborską:

Wolę ludzi niż ludzkość, wolę pływać niż chodzić, wolę czerwień niż inne kolory, wolę kobiety niż mężczyzn, wolę Szymborską niż Miłosza, wolę dowcip niż powagę…